ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ 2019-20: Φυτεύουμε σπόρους

Η κολοκύθα από το λαχανόκηπό μας φύτρωσε εκεί που περιμέναμε να ξεραθεί...

Ας κάνουμε υπομονή να φυτρώσουν και οι φακές που με τόση σπουδή φυτέψαμε σήμερα...

(μια δραστηριότητα με διαχρονική αξία)

Τελικά, δε χρειάστηκε να περιμένουμε και πολύ... Σε δυο μέρες είχαμε την πρώτη έκπληξη. Οι φακές μας φύτρωσαν γρήγορα και ψηλώνουν μέρα με τη μέρα παρέα με την κολοκύθα μας! 

Αυτή η κολοκύθα είναι τόσο μεγάλη στα μάτια μας...που μπορεί και να μας ταξιδέψει...
(Σε λίγες μέρες νεότερα...)

Οι φακές μεγάλωσαν πολύ! Τόσο πολύ "που μοιάζουν με δάσος. Είναι ένα φακόδασος!" είπε ο Μάριος. Δεν έχει δίκιο;

Και το ταξίδι με την κολοκύθα έγινε και ήταν φανταστικό!!!

Με αφορμή τη συζήτηση για τη ζωγραφιά του Μάριου, που, όπως μας εξήγησε, απεικονίζει τη δασκάλα του πάνω στην κολοκύθα μας (βλ. παραπάνω),οδηγηθήκαμε στη δημιουργία μιας φανταστικής ιστορίας και σκέφτηκα πάλι τα λόγια του Άντερσεν, ότι δηλαδή, «Οτιδήποτε βλέπεις μπορεί να γίνει ένα παραμύθι και μπορείς να βγάλεις μια ιστορία από οτιδήποτε αγγίξεις». Αρκεί, ως εκπαιδευτικοί να τροφοδοτούμε συνεχώς τη φαντασία των παιδιών (το ζητούμενο στην παιδαγωγική αλλά και στη ζωή) και να μην την ανακόπτουμε πέφτοντας στην παγίδα του "ταΐσματος" γνώσεων και απομυθοποίησης των πάντων. 

Μια καίρια, αλλά δύσκολη, παράμετρος του έργου εκπαιδευτικού, ειδικά για τα μικρά παιδιά, είναι να τους δίνει ευκαιρίες για  να ανακαλύψουν τη γνώση και ευκαιρίες για να εκφραστούν και να προβληματιστούν πάνω σ’ αυτά που τα ίδια εξέφρασαν, είτε είναι συναισθήματα, είτε απόψεις και ιδέες, είτε απαντήσεις σε προβλήματα που τους τέθηκαν από τον εκπαιδευτικό ή προέκυψαν στην καθημερινότητά τους.

Έτσι, τους δίνει τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τον προφορικό τους λόγο, να εκφράζονται δομημένα, να φαντάζονται, να σκέφτονται και να αξιολογούν τα παράγωγα της σκέψης τους και αυτά της σκέψης των συμμαθητών τους. Να ταξιδεύουν με τη φαντασία τους σε πιθανά και απίθανα μέρη και να δημιουργούν.

Επιστρέφουμε στην κολοκύθα που μας εντυπωσίασε με το μέγεθός της και στο φαινόμενο που παρατηρήσαμε, το φύτρωμα δηλαδή των εσωτερικών σπόρων, που τη μετέτρεψε στα μάτια τους σε μαγική, και στη ζωγραφιά του Μάριου. Αν η ζωγραφιά του παιδιού γινόταν απλά για να γίνει και να μπει στο συρτάρι του ή να αναρτηθεί για μερικές μέρες στο ταμπλό της τάξης, όλα θα έμεναν ανεκμετάλλευτα παιδαγωγικά.

Διαβάστε λοιπόν την ιστορία με τους ακριβείς διαλόγους, των παιδιών, που εκφράστηκαν αβίαστα, παίρνοντας τη σκυτάλη του λόγου το ένα από το άλλο, μόνο με τη βοήθειά μου, όσον αφορά στη διατήρηση του ενθουσιασμού, και στην κινητοποίησή τους όταν έπρεπε η σκέψη τους να πάει παρακάτω. Όλα έγιναν ένα μεσημέρι στο ολοήμερο τμήμα, και ήταν τόσος ο ενθουσιασμός μας που δεν είχαμε την ανάγκη ούτε να ξαπλώσουμε, όπως προβλέπει το πρόγραμμα.

Δασκάλα:-Τι ζωγράφισες εδώ, Μάριε;

Μάριος: -Ζωγράφισα τη κολοκύθα μας και πάνω έχει ανέβει η κυρία Γιάννα.

Δασκάλα:-Πολύ ενδιαφέρον! Και γιατί φαντάστηκες ότι ανέβηκα πάνω στην κολοκύθα;

Μάριος: -Γιατί η κολοκύθα είναι πολύ μεγάλη και είναι και μαγική, αφού έβγαλε από μέσα φυλλαράκια χωρίς να έχει χώμα.

Δασκάλα: -Λοιπόν, μίλησέ μου κι άλλο γι' αυτό…

Μάριος: -Μια μέρα η κυρία Γιάννα ανέβηκε πάνω στην κολοκύθα και ένοιωσε βασίλισσα του σχολείου. Μετά πήρε τις κόρες της και όλα τα παιδιά, εμάς, και την κυρία Πόπη και τους είπε: Ανεβείτε όλοι! Και ανεβήκαμε όλοι.

Δασκάλα: -Και τι έγινε μετά;

Μάριος: -Μετά ήρθαν οι μαμάδες να μας θαυμάσουν!

Δασκάλα: -Υπέροχα! Πρέπει να αισθανόμαστε όλοι υπέροχα…

Μιχάλης: Από το θαυμασμό των μαμάδων όμως η κολοκύθα έβγαλε φτερά και πέταξε πάνω από τα σπίτια και πάνω από τα σύννεφα!

Μαρία-Χριστίνα: Ναι! Και ξαφνικά από τη χαρά της έγινε χρωματιστή και ήτανε πολύ ωραία με τα φτερά της και με τα χρώματα. Είχε πολλά χρώματα.

Δασκάλα: -Τι ωραία!...

Μιχάλης: -Ναι. Πετάξαμε πάνω από τις Λεύκες, πάνω από την Πάρο και πάνω από τη Νάξο και μετά πετάξαμε πάνω από την Αθήνα. Πετάξαμε πολλή ώρα και οδηγούσε η κυρία Γιάννα, με το τιμόνι, και μετά ήρθαμε στις Λεύκες. Όταν κατεβήκαμε με την κολοκύθα στο σχολείο, οι μαμάδες χειροκροτήσανε!

Δασκάλα:-Αυτή η μέρα πρέπει να ήταν υπέροχη! Φαντάζομαι πόσα θα είδαμε από κει ψηλά…

Μάριος: Όταν πήγαμε στην Αθήνα, η κυρία Γιάννα μάς πήγε σε πολλά σχολεία και είδαμε τα παιδιά.

Αριάδνη: Κατεβήκαμε με την κολοκύθα στις αυλές τους και παίξαμε μαζί τους και διασκεδάσαμε.

Δασκάλα: -Και μετά τι κάναμε;

Μιχάλης: Μετά ανεβήκαμε πάλι στην κολοκύθα και πήγαμε ψηλά. 

Μαρία-Χριστίνα: Και από ψηλά πετάγαμε λουλούδια στα παιδιά, που ήτανε κάτω στα σχολεία τους.

Παναγιώτης: Ουάου!

Αριάδνη: Τέλειο! 

Μαρία-Χριστίνα: Μας χειροκροτούσανε κιόλας τα παιδιά.

Αριάδνη: Κι εμείς κάναμε υπόκλιση και τους χαιρετούσαμε.

Δασκάλα: Και μετά, τι έγινε;

Αριάδνη: - Την άλλη μέρα ανεβήκαμε πάλι στην κολοκύθα και πήγαμε στην Αφρική. Αλλά είχε καταιγίδα και γίναμε λούτσα. Βραχήκαμε όλοι.

Δασκάλα: -Αυτό ήταν σίγουρα ένα πρόβλημα. Τι έγινε μετά; Πώς το λύσαμε αυτό το πρόβλημα;

Αριάδνη: - Δεν το λύσαμε εμείς.

Δασκάλα: -Ποιος το έλυσε; Τι συνέβη δηλαδή όταν βρεθήκαμε μέσα στην καταιγίδα;

Αριάδνη: -Ήρθε ένα τεράστιο πουλί και άπλωσε τα φτερά του από πάνω μας!

Δασκάλα:-Πόσο τυχεροί είμαστε!

Μάριος:-Βέβαια είμαστε πολύ τυχεροί. Ήταν ωραία όταν μας σκέπασε το πουλί με τα φτερά του. Μετά πήγαμε κατεύθυνση προς τις Λεύκες. Οδηγούσε η κυρία Γιάννα κι εμείς καθόμαστε πάνω στην κολοκύθα και βλέπαμε  κάτω.

Παναγιώτης: - Ήτανε σαν αεροπλάνο. Και όταν φτάσαμε παρκάραμε την κολοκύθα στην αυλή μας και μπήκαμε μέσα στο σχολείο και μετά ζωγραφίσαμε.

Δασκάλα: -Θέλετε να ζωγραφίσουμε κάτι από αυτό το φανταστικό ταξίδι μας;

Ακολουθούν οι ζωγραφιές των παιδιών: