Πως θα ήθελα να είναι το Δημοτικό Σχολείο και η δασκάλα μου

Από μια συζήτηση με τα παιδιά που θα πάνε 

στο Δημοτικό Σχολείο

Αφιερωμένο στους γονείς και στις/τους μελλοντικές/ους μας δασκάλες/ους

Παρακαλούμε, να διαβάστε αυτά που σας λέμε παρακάτω, 

να τα "μεταφράσετε" σωστά

και να φροντίσετε να κάνετε όσα περισσότερα μπορείτε 

για να φοιτήσουμε σε ένα σχολείο όπου ειδικά εσείς οι δάσκαλοι 

δε θα ξεχνάτε ότι 

"...μετὰ παιδιᾶς τε καὶ ἡδονῆς μανθάνειν"

(Πλάτων, Νόμοι)

(...να μαθαίνουν τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι και μέσα από την ευχαρίστηση)

Αναστασία:

"Θα ήθελα να είμαστε όλα τα παιδιά αγαπημένα, να γνωριστούμε, να μας αγαπήσουνε τα παιδιά που πάνε τώρα στο Δημοτικό, για να περνάμε καλά. 

Η δασκάλα μου θα ήθελα να είναι χαρούμενη, επειδή θα είμαστε καλά παιδιά και να μας αγαπάει. Θα το καταλάβει μόνη της ότι είμαστε καλά παιδιά… Θα ήθελα να είναι χαρούμενη η καρδιά της, να χαμογελάει σε όλους και να μας διαβάζει κάθε μέρα βιβλία. Στην τάξη μου ή στην αυλή έξω θα ήθελα να έχουμε και πολλά πολλά παιχνίδια, κουζινικά, αλλά και μια κουζίνα μεγάλη μέσα για να κάνουμε κανένα γλυκάκι.

Θέλω όμως το σχολείο μου να έχει και μια βιβλιοθήκη μεγάλη. Θέλω ακόμα να λέμε αστεία και να γελάμε όταν τελειώνουμε τα μαθήματά μας, όπως μας λες κι εσύ κ. Γιάννα πολλά αστεία. Θα ήθελα να έχουμε και ένα παράθυρο (κορνίζα) μεγάλο που να έχει μέσα τις φωτογραφίες μας.
Στην αυλή θα ήθελα να έχει λουλούδια και ποτιστήρια για όλους για να τα ποτίζουμε. Να πετάνε πεταλούδες παντού και να χαιρόμαστε όταν βγαίνουμε διάλειμμα".

Οριάνα:

"Θα ήθελα να περνάμε καλά στο Δημοτικό και να κάνουμε τα μαθήματά μας. Θα ήθελα να είναι οι τοίχοι χρωματιστοί και να έχουμε πολλά παιχνίδια όπως εδώ, όχι μόνο βιβλία. Όταν θα κάνουμε τα μαθήματά μας, μετά θέλω να παίζουμε. Θέλω κι εγώ να έχει πεταλούδες παντού στο Δημοτικό για να πετάνε από πάνω μας, γιατί είναι ωραίες οι πεταλούδες.  Η κυρία μου θα ήθελα να φοράει ωραία φουστάνια, να είναι χαρούμενη, να μας διαβάζει παραμύθια και να μας δίνει εργασίες".

Τριαντάφυλλος:

"Εγώ σκέφτομαι ότι θα ήθελα να έχει στο Δημοτικό ρομποτάκια που να τα κάνουνε όλα. Να μας προσέχουνε, να καθαρίζουν το σχολείο… Θα ήθελα να υπάρχει μια σκάλα που να πηγαίνει στο υπόγειο και εκεί να υπάρχουν παιχνίδια για να παίζουμε. Στο πάτωμα θα υπάρχει μια τρύπα κάτω από το πλακάκι, που θα μπορεί το ρομπότ να την ανοίγει και να περνάμε όλοι κάτω για παιχνίδι. Θα ήθελα ακόμη να έχει ένα μεγάλο πίνακα, με εικόνες, για να βλέπουμε και ταινίες. 

Η κυρία θα ήθελα να είναι βαμμένη, με κραγιόν και μαύρα μαλλιά. Να έχει δυνατή φωνή για να την ακούμε όλοι. Θα ήθελα κι εγώ να έχει λουλούδια στην αυλή και να έρχονται πολλές πασχαλίτσες και πεταλούδες να πετάνε πάνω από το κεφάλι μας όταν κάνουμε μάθημα. Ωραίο αυτό, ε κυρία;
Α, θα ήθελα να είχε και ένα κουκλόσπιτο έξω στην αυλή και πολλά συρτάρια μέσα στην τάξη για να βάζουμε τις ζωγραφιές και τις εργασίες μας. Μου αρέσει που εδώ έχει το κάθε παιδί το δικό του συρτάρι. Μακάρι να είναι έτσι το άλλο σχολείο..."

Παναγιώτης:

"Εγώ θα ήθελα να έχει μπάλες στην αυλή να παίζουμε και αυτοκίνητα για να μπαίνουμε μέσα, να κάνουμε γύρω γύρω στην αυλή και να μαθαίνουμε οδήγηση. Να κάνουμε και τα μαθήματά μας αλλά να μας αφήνουν να παίζουμε κιόλας. 

Η δασκάλα θέλω να είναι όμορφη, να γελάει, να μη βάζει τιμωρίες και να μας λέει παραμύθια". 

Κωνσταντίνος Σ.:

"Στο σχολείο το Δημοτικό θα ήθελα να μαθαίνουμε γράμματα, να ζωγραφίζουμε και να παίρνουμε άριστα στα μαθήματα. Τότε να μας δίνει, μπορεί..., η κυρία και ένα μπαλονάκι ή ένα… λουκουμάκι. Στην αυλή ήθελα να έχει φυτά, λουλούδια και τριαντάφυλλα, να μυρίζει ωραία και να είναι ήσυχα. Θα ήθελα το σχολείο να έχει φρούτα για να τρώμε όλα τα παιδιά. 

Η κυρία θέλω να είναι καλή, να αγαπάει όλα τα παιδιά, να κάνει αγκαλιές τα παιδιά, να μας διαβάζει παραμύθια και να έχουμε και δανειστική βιβλιοθήκη. Θα ήθελα ακόμη να έχει η κυρία ένα σκυλάκι, γλυκούλι, και στο διάλειμμα να μπορώ να παίζω με το σκυλάκι αυτό. Η κυρία δεν θέλω να φωνάζει, αλλά θέλω να γελάει όπως εσύ, κυρία μου".

Μάριος:

"Το Δημοτικό Σχολείο θα ήθελα να έχει μαρκαδόρους πολλούς για να ζωγραφίζουμε, τσάντες ωραίες για όλα τα παιδιά, να είναι διακοσμημένο ωραία με στρας παντού και να υπάρχουν παιχνίδια πολλά. Θα ήθελα να έχει αυτοκινητάκια και τανκς στην αυλή, ένα μαγαζάκι μανάβικο για να παίζουμε και ένα ξύλινο κουκλόσπιτο όπως εδώ. Θα ήθελα να έχει και μια πισίνα για να κάνουμε κολύμβηση και ομπρέλες για να κάνουν σκιά.

Θα ήθελα ακόμη να μας επιτρέπουν να τρώμε σοκολάτες, όχι κάθε μέρα… πότε πότε όμως να μπορούμε να τρώμε.
Η δασκάλα μου θέλω να φοράει κολιέ ωραία με τριαντάφυλλα και άλλα λουλούδια, να έχει ωραίες μπούκλες στα μαλλιά της, να φοράει ένα ωραίο ρολόι και να είναι ευγενική...όμως, νομίζω ότι θα είναι θυμωμένη και όταν κάποιος κάνει φασαρία θα τον τιμωρεί. Αλλά στα παιδιά δεν αρέσουν οι τιμωρίες. Αν το ξέρει αυτό, όπως το ξέρεις εσύ κυρία, μπορεί να μη μας βάζει τιμωρίες και αυτό είναι το καλύτερο.
Α, και το σχολείο μας θα πρέπει να το φροντίζουμε όλοι, για να μην είναι ακατάστατο".

Κωνσταντίνος Μ.:

"Θα ήθελα να είναι καλά όλα τα παιδάκια, να μη χτυπάνε, να μη νευριάζουν και να παίζουμε ομαδικά στην αυλή. Θα ήθελα να έχει δέντρα και φυτά, πολλά βιβλία για να διαβάζουμε και δανειστική βιβλιοθήκη.

Η κυρία μου θα ήθελα να είναι καλή, με ξανθιά και μακριά μαλλιά, κοτσιδάκια, ένα ωραίο κολιέ και να φοράει άσπρες ωραίες μπλούζες. Θα ήθελα να μη βάζει μηδέν, να μη φωνάζει και να μη βάζει τιμωρίες. Θα ήθελα να μας άφηνε να παίζουμε λίγο και μέσα στην τάξη, να λέει αστεία και να είναι λίγο αυστηρή σαν εσένα κ. Γιάννα".

Αριάδνη:

"Θα ήθελα το σχολείο που θα πάω να ήταν από σοκολάτα, γεμάτο με σοκολατένια στρας. Σαν το σπίτι της μάγισσας στον Χάνσελ και τη Γκρέτελ! Τα θρανία θα ήθελα να ήταν από ζαχαρωτά κι όταν τα τρώγαμε θα μας έπαιρναν άλλα, από ζελέ. Τα βιβλία μας θα ήταν και αυτά από σοκολάτα, αλλά δε θα έλιωναν, γιατί θα ήταν σκληρή σαν τούβλο η σοκολάτα. Έτσι θα διαβάζαμε τα μαθήματά μας και θα είμαστε ευχαριστημένοι, όλα τα παιδιά με αυτά τα βιβλία. Τα καλοριφέρ και τα φώτα φαντάζομαι ότι θέλω να είναι από μπισκότα.

Ήθελα να έχει πολλά φυτά στην αυλή ωραία και μεγάλα και να τα φροντίζουμε, όπως εδώ.
Η κυρία μου θα ήθελα να είναι καλή. Να διαβάζουμε τα μαθήματά μας και μετά να τρώμε καραμέλες και κάθε μέρα γλυκά και ζαχαρωτά. Θα ήθελα η κυρία να έχει ροζ μαλλιά και ροζ ρούχα. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να έχουμε μια δασκάλα ροζ.
Αυτό θα είναι το πιο γλυκό σχολείο του κόσμου και θα ήθελα να πηγαίνω χαρούμενη κάθε μέρα.
Αλλά, κυρία μου, οι δάσκαλοι θα μπορούν να φτιάξουν ένα τέτοιο σχολείο;"

Μάνος:

"Εγώ θα ήθελα σ’ αυτό το σχολείο που θα πάω να ψηφίζουν όλοι, τα παιδιά και οι δάσκαλοι, το παιχνίδι. Να έχει μια μεγάλη αυλή, πολύ μεγάλη, και να έχει εκεί μια επιγραφή που να γράφει: «Φύγετε όσοι δεν ανήκετε σε αυτό το σχολείο. Εδώ μαθήματα δεν θα γίνονται».

Δηλαδή, οι δάσκαλοι θα γράφουν τα μαθήματα και τα παιδιά θα βλέπουν αυτό που θα γράφουν οι δάσκαλοι και έτσι θα μαθαίνουν. Δηλαδή, θα γίνεται λίγο μάθημα στην αρχή, μία φορά το χρόνο, ένα γραμματάκι, κι ύστερα παιχνίδι.
Θα υπάρχουν δεινόσαυροι, λέγκο, τουβλάκια πολλά, τάμπλετ και όλα τα άλλα παιχνίδια που αρέσουν στα παιδιά. Θα μου άρεσε πολύ να είχε και πισίνες για να κολυμπάμε. Για να είναι ευχαριστημένα τα παιδιά, έτσι πρέπει να είναι το σχολείο.
Αλλά, νομίζω, πως η δασκάλα μου θα είναι νευρική, ψηλή με μακριά μαλλιά, αλλά δε νομίζω να αφήνει να της τα χαϊδεύουν τα παιδιά. Μία φορά το χρόνο μπορεί να είναι καλή, αλλά όλο το χρόνο θα είναι κακιά και νευρική, γιατί θα βάζει τις φωνές και θα γίνεται μάχη εκεί μέσα… Αυτό δεν μου αρέσει καθόλου, αλλά νομίζω ότι έτσι θα είναι, όπως σου τα λέω".

Όποιος ξέρει τις "γλώσσες" που μιλάτε, αγαπημένα μου παιδιά, καταλαβαίνει τι είναι αυτό που ζητάτε: Ένα σχολείο ζωντανό, χαρούμενο, ενδιαφέρον! Ένα σχολείο που θα έχει εξορίσει την ανία, το φόβο και το θυμό, γιατί θα έχει καταλάβει, όπως ο γλάρος Ιωνάθαν, πως αυτά τα συναισθήματα είναι που κάνουν τη ζωή ενός γλάρου τόσο σύντομη... Ένα σχολείο που θα θυμάται πάντα πως του απαγορεύεται παιδαγωγικά να είναι "ένα σχολείο ίσο για παιδιά άνισα!"

Γιάννα Σέργη

Γιορτή του πατέρα

10+1 Ερωτήσεις στον Ματθαίο Γιωσαφάτ  
για τους μπαμπάδες

Το ξέρω πως, αν σε ρωτήσω για τον μπαμπά σου, θα μου πεις: “είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου”. Και ξέρω, επίσης, ότι τον αγαπάς πολύ, όπως και όπου κι αν είναι. Όμως, αν το σκεφτείς λίγο περισσότερο, είναι πολύ πιθανό να παραδεχθείς ότι υπάρχουν κάποια θέματα που πιθανόν σε δυσκόλεψαν στη σχέση μαζί του. Έτσι δεν είναι; Είναι τα “μπράβο” που δεν σου είπε; Τα αυστηρά όρια που ίσως σου έβαζε; Οι αγκαλιές που έλειπαν ή δεν ήταν αρκετές; Ή άλλα που, αν το ψάξεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι μπορεί να έχουν επηρεάσει δραστικά την προσωπικότητα ή την εξέλιξή σου, ιδιαίτερα αν είσαι η περίπτωση του παιδιού που μεγάλωσε μ’ έναν λίγο ή πολύ δύσκολο μπαμπά. Κι αν αυτό ισχύει, σίγουρα θα έχεις αναρωτηθεί. Πώς θα ήταν άραγε, αν είχες για μπαμπά κάποιον που ξέρει ακριβώς τι χρειάζεται ένα παιδί; Πώς θα ήταν αν είχες για μπαμπά τον Ματθαίο Γιωσαφάτ, ας πούμε. Πόσο τέλειος μπαμπάς θα ήταν εκείνος; Γιατί, εγώ τουλάχιστον, κάθε φορά που τον συναντώ, αυτό θέλω να τον ρωτήσω. Πώς ήταν εκείνος – ο διάσημος καθηγητής ψυχιατρικής και ψυχαναλυτής – ως μπαμπάς; Γι’ αυτό και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Πατέρα επέλεξα αυτή την ερώτηση, για να ξεκινήσω τη συνέντευξη μαζί του.

Κύριε Γιωσαφάτ, υπήρξατε καλός μπαμπάς με τη μοναχοκόρη σας;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ ν’ απαντήσω εγώ σε αυτή την ερώτηση, παρά μόνο εκείνη. Θα σου ομολογήσω, όμως, ότι κάποια στιγμή τη ρώτησα. Ήμουν καλός πατέρας για σένα; Ήσουν πάρα πολύ καλός πατέρας … όταν σε έβλεπα, μου απάντησε.

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας πατέρας στο παιδί του;

Να είναι καλός με τη γυναίκα του. Με τη μητέρα του παιδιού του. Να την αγαπάει και να της το δείχνει. Μέσα από αυτό θα πάρει το καλύτερο και το παιδί. Η συζυγική δυσαρμονία δημιουργεί πολλά προβλήματα στα παιδιά, τόσο στην παιδική και εφηβική ηλικία αλλά και αργότερα, όταν γίνονται ενήλικες. Και δυστυχώς το 85% των ζευγαριών βιώνει συζυγική δυσαρμονία. Άρα μιλάμε για κάτι όχι και τόσο εύκολο όσο το διατυπώνω.

Πολλοί πάντως από τους σημερινούς μπαμπάδες συμμετέχουν στη φροντίδα του μωρού από την πρώτη στιγμή της γέννησής του. Είναι καλός ένας τέτοιος μπαμπάς;                                                                                                    

Παλιότερα πιστεύαμε ότι είναι σημαντικό και γενικά καλό να συμμετέχει στη φροντίδα του μωρού ο μπαμπάς. Να το ταΐζει, να το νανουρίζει, να του αλλάζει πάνες. Κι εγώ άλλαζα πάνες. Σήμερα έχουμε αναθεωρήσει. Γνωρίσουμε ότι είναι πιο ευεργετικό για το παιδί να τα κάνει όλα αυτά μόνο η μητέρα, τουλάχιστον για τον πρώτο χρόνο ζωής. Έτσι το παιδί αναπτύσσει μία καλή σχέση ασφάλειας μαζί της, με το σημαντικό αυτό πρόσωπο, πράγμα που καθορίζει και τον τρόπο που θα κάνει σχέσεις αργότερα στη ζωή του. Είναι καλύτερα, επομένως, ο πατέρας σε αυτή τη φάση να προσφέρει υποστήριξη στη μητέρα σε όλα τα επίπεδα και ίσως λιγότερο σημαντικό ν’ αλλάζει πάνες. Φυσικά, καθώς μεγαλώνει το παιδί, χρειάζεται το ενδιαφέρον, την αποδοχή και τη στοργή και από τον πατέρα. 

Τι είναι πιο σημαντικό; Το “μπράβο” του μπαμπά ή το “μπράβο” της μαμάς;                                                                                                               

Και των δύο η ενθάρρυνση και υποστήριξη προς το παιδί είναι σημαντική. Για την κόρη ο έρωτας για τον μπαμπά ξεκινάει στα τρία και δεν τελειώνει ποτέ! Μεγαλώνοντας, όμως, για τον γιο ίσως έχει μεγαλύτερη σημασία η επιβεβαίωση του πατέρα, καθώς καθορίζει την αυτοεκτίμηση του γιου του, το ποιος είναι και τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Αν δεν έχει εισπράξει την αποδοχή του πατέρα, είναι πολύ πιθανό να δυσκολευτεί πάνω σ’ αυτό.

Κι αν σου τύχει ένας δύσκολος μπαμπάς; Ένας π.χ. υπερπροστατευτικός ή νάρκισσος πατέρας ή όχι αρκετά υποστηρικτικός ή επικριτικός ή απόμακρος συναισθηματικά;

Τότε είναι δύσκολα τα πράγματα, επειδή επηρεάζεται η αυταξία σου και δυσκολεύεσαι να δεις ποιος είσαι πραγματικά ή ποιος θα ήθελες να είσαι. Υπάρχει, όμως, τρόπος να βγεις από αυτή τη θέση με σωστή βοήθεια. Η ψυχοθεραπεία βοηθάει πολύ πάνω σ’ αυτό.

Ποια είναι η άποψή σας για τους σύγχρονους μπαμπάδες;

Είναι σίγουρα καλύτεροι από τους μπαμπάδες των παλαιότερων γενεών. Είναι πιο φροντιστικοί, πιο στοργικοί, εκφράζουν πιο άνετα τα συναισθήματα. Με λίγα λόγια, είναι πιο θηλυκοί. Και όταν λέω πιο θηλυκοί, δεν εννοώ με την έννοια της ταυτότητας του φύλου. Εννοώ ότι έχουν στοιχεία πιο τρυφερά, που τα βλέπαμε παλιότερα μόνο στις γυναίκες μαμάδες. Όπως και οι γυναίκες σήμερα προβάλλουν σε πολλά επίπεδα πιο αντρικές συμπεριφορές. Είναι πιο δυναμικές για παράδειγμα. Αυτή η υιοθέτηση τυπικών χαρακτηριστικών συμπεριφοράς του αντίθετου φύλου δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό.

Η πατρότητα κάνει καλό σε έναν άνδρα;

Ένας άνδρας ολοκληρώνεται, όταν γίνεται πατέρας. Βιολογικά ξέρουμε ότι το επιβάλει το γενετήσιο ένστικτο της αναπαραγωγής. Το να επιδιώξει να ”σπείρει” απογόνους είναι ο μόνος τρόπος για να μεταβιβάσει τα γονίδια του και να διασφαλίσει την αθανασία του. Σε ψυχολογικό επίπεδο, όμως, η πατρότητα είναι αλήθεια ότι ωριμάζει τον άνδρα. Είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που τον ωριμάζει. Ο άνδρας σταματά να είναι παιδί από τη στιγμή που θα γίνει μπαμπάς.

Τι άλλο κερδίζει ένας άνδρας, όταν γίνεται μπαμπάς;

Μαθαίνει να αγαπάει ουσιαστικά. Σε καμία άλλη σχέση δεν μπορεί να το μάθει αυτό. Σίγουρα όχι στην ερωτική, όπως νομίζουν κάποιοι. Μόνο μέσα από τη σχέση με το παιδί του, του δίνεται η ευκαιρία να μάθει να αγαπάει πραγματικά.

Και για τους άνδρες που διστάζουν ή δε θέλουν να αποκτήσουν παιδιά; Τι έχετε να πείτε;

Κάποιοι μπορεί να έχουν αφιερωθεί ολοκληρωτικά σε έναν σκοπό ή σε κάτι που τους γεμίζει και γι’ αυτό δε θέλουν ή νιώθουν ότι δε χρειάζονται παιδιά. Είναι γεμάτοι. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που φοβούνται τις ευθύνες, ανησυχούν ότι θα σκλαβωθούν από τις γονικές υποχρεώσεις και παραμένουν αιώνια παιδιά.

Καθυστερούν γενικά οι άνδρες να γίνουν μπαμπάδες … έτσι δεν είναι;

Ναι, αλλά ούτε αυτό είναι απαραίτητα κακό. Για έναν άνδρα είναι σημαντική πρώτα η επαγγελματική αποκατάσταση και μετά η σχέση. Ενώ για τις γυναίκες ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Είναι πρώτα η σχέση που έχει σημασία και μετά η επαγγελματική αποκατάσταση. Η αλήθεια πάντως είναι ότι η καλύτερη ηλικία, για να γίνει μπαμπάς ένας άνδρας, είναι γύρω στα 40. Γιατί τότε είναι που του ταιριάζει περισσότερο η συντροφικότητα. Οπότε, εφόσον μπορεί να είναι καλύτερος σύντροφος ένας άνδρας, αυξάνονται και οι πιθανότητες να είναι και καλύτερος πατέρας. Δυστυχώς αυτές οι ηλικίες μπορεί να συμπέσουν με την κρίση της μέσης ηλικίας. Η ηλικιακή κρίση μπορεί να επηρεάσει τόσο πολύ έναν άνδρα, ώστε να κάνει σημαντικές ανατροπές. Να χωρίσει, να αναζητήσει άλλη σύντροφο, να κάνει άλλα παιδιά, να γυρίσει σελίδα στη ζωή του. Οπότε το να πεις ότι είναι προτιμότερο ένας άνδρας να γίνει πατέρας σ’ αυτή την ηλικία δεν είναι μια συνταγή που εξασφαλίζει επιτυχία.

Υπάρχει τέλειος μπαμπάς;

Δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και τέλεια μαμά. Κι όταν δεχόμαστε και ως παιδιά και ως γονείς ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, τότε όλα είναι πιο εύκολα. Στόχος ενός άνδρα, όταν γίνει πατέρας, και μιας γυναίκας, όταν γίνεται μητέρα, πρέπει να είναι να εξελιχθούν σε αρκετά καλούς γονείς. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως είναι τέλειοι ως γονείς και προσπαθούν να πείσουν και τους άλλους και ιδιαίτερα τα παιδιά τους γι΄αυτό.

Η συνειδητοποίηση ότι δεν είναι ή δεν μπορεί να είναι τέλειος ένας γονιός είναι ένα πρώτο βήμα, για να εξελιχθεί σε έναν αρκετά καλό μπαμπά ή αρκετά καλή μαμά. Μια αρκετά καλή μαμά κι ένας αρκετά καλός μπαμπάς είναι σημαντική υπόθεση. Το αρκετά καλό είναι κάτι πάρα πολύ καλό στην περίπτωση αυτή.

 Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ είναι νευρολόγος –ψυχίατρος- παιδοψυχίατρος, με εκπαίδευση στην ψυχαναλυτική θεραπεία, στην ομαδική ανάλυση και στην Οικογενειακή Θεραπεία. Έχει διδάξει στο Κέντρο Towistock και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου ως Επίκουρος Καθηγητής. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εξελέγη διευθυντής του Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής. Ίδρυσε με άλλους την Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας που εκπαιδεύει στην Ατομική Ψυχαναλυτική Θεραπεία και την Ελληνική Εταιρεία Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας της οποίας είναι πρόεδρος και διευθυντής του Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου. Είναι τακτικό μέλος πολλών διεθνών επιστημονικών Εταιρειών και έχει μετάσχει στη συγγραφή πολλών επιστημονικών βιβλίων και πολυάριθμων άρθρων. Έχει κληθεί να μιλήσει σε πολλά κέντρα του εξωτερικού, καθώς και σε πολυάριθμα νοσοκομεία και επιστημονικά κέντρα. Είναι ο πρώτος ιδρυτής μαζί με άλλους συναδέλφους της Παιδοψυχιατρικής Εταιρίας Ελλάδος. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί», «Μεγαλώνοντας στην ελληνική οικογένεια», «Εγώ κι εσύ… και οι άλλοι» (όλα εκδόσεις Αρμός), «Οι άνθρωποι μου» (εκδόσεις Ποταμός), «Οικογένεια σε Κρίση» (εκδόσεις Ακρίτας), «Θεραπεία Ζεύγους» (εκδόσεις Καστανιώτης).

Πηγή: https://thriveglobal.gr/

                                              Βίνσεντ βαν Γκογκ Πρώτα Βήματα (1890)

Ζωγραφίζουμε 

μια χαρούμενη στιγμή που ζήσαμε μαζί με τον μπαμπά
και του ευχόμαστε Χρόνια Πολλά

22/06/2020

 Αναστασία: Εγώ και ο μπαμπάς μου φυτεύουμε λουλούδια στον κήπο. Η καρδιά σημαίνει ότι ο μπαμπάς μου αγαπάει πολύ το Μάριο κι εμένα

 Στέφανος: Εγώ και ο μπαμπάς μου περπατάμε. Θα πάμε στην πλατεία να παίξω.

 Οριάνα: Εγώ και ο μπαμπάς μου είμαστε στις κούνιες. ο μπαμπάς μου με κουνάει

 Τριαντάφυλλος: Εγώ και ο μπαμπάς μου παίζουμε ποδόσφαιρο. Εγώ σουτάρω

 Μιχάλης: Εγώ και ο μπαμπάς μου παίζουμε ποδόσφαιρο

 Μάριος: Βόλτα εγώ και ο μπαμπάς μου με το σκάφος

Κωνσταντίνος Μ.: Αγκαλιά με τον μπαμπά στην εξοχή

Μάνος: Εγώ και ο μπαμπάς συζητάμε κάτω από την κληματαριά για τα παιχνίδια μου

Μαρία-Χριστίνα: Βόλτα με τον μπαμπά και το Ρίκο στα γουρουνάκια

Κωνσταντίνος Σ.: Ο μπαμπάς με γαργαλάει και γελάω

Αριάδνη: Εγώ και ο μπαμπάς με το Δία πάμε στην πλατεία να παίξω

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου και αποτελεί την κύρια εκδήλωση του ΟΗΕ για την ενημέρωση του παγκόσμιου κοινού σχετικά με τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα.

Στο σχολείο, αυτή τη μέρα, προσεγγίσαμε μια πτυχή του θέματος μέσα από  το παραμύθι  της δασκάλας μας "Όταν κάηκε ένα δάσος" που περιλαμβάνεται στο βιβλίο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ, με εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια, Εκδόσεις Ψυχογιός

                                               

Κι ύστερα από μια συζήτηση για τα όσα άκουσαν να γίνονται στο παραμύθι, τα παιδιά ζωγράφισαν τις σκηνές που τα εντυπωσίασαν:

Μάριος: Το σπίρτο που άναψαν οι εμπρηστές και πήρε φωτιά το δάσος

Εφραίμ: Το δάσος καίγεται

Αριάδνη: Η κουκουβάγια τρομαγμένη και σκεφτική την ώρα που καίγεται το δάσος

Κωνσταντίνος Σ.: Η κουκουβάγια και τα άλλα πουλιά, αφού κάηκε το δάσος, σκέφτονται για να βρουν λύση στο πρόβλημά τους...

Μαρία-Χριστίνα: Ο τρυποκάρυδος εφαρμόζει το τελευταίο μέρος του σχεδίου για να συλληφθούν οι εμπρηστές, ενώ η κουκουβάγια είναι δίπλα του για ό,τι χρειαστεί

Κωνσταντίνος Μ.: Ένα αυτοκίνητο της Αστυνομίας καταφθάνει

Μάνος: Οι εμπρηστές έχουν συλληφθεί 

Παγκόσμια Ημέρα Ποδηλάτου

Σκέψεις των παιδιών με αφορμή τον ποδηλάτη-τσολιά του Τσαρούχη

 1936. Λάδι σε πανί. Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη

Είπαν τα παιδιά παρατηρώντας τον πίνακα, 

μετά από σχετικές ερωτήσεις:

Είναι νύχτα, μάλλον απόγευμα είναι, και ο ήλιος θα δύσει σε λίγο και θα γίνει νύχτα. Ο άντρας έρχεται από το χωριό του. Είχε πάει για να δει τους φίλους του. Το σπίτι του είναι πάνω στο βουνό και είναι ανήφορος, κουραστικός αυτός ο δρόμος. Όμως ο άντρας είναι δυνατός και γυμνασμένος και θα τα καταφέρει. Είναι γυμνασμένος, γιατί κάνει ποδήλατο κάθε μέρα, κάνει βαράκια, ποδαρόδρομο και τρέξιμο. Και το ποδήλατό του είναι δυνατό, γιατί είναι μεγάλο και έχει ταχύτητες.

Μπορεί να είναι ταχυδρόμος, γιατί έχει στην πλάτη του σακούλια. Μπορεί στα σακούλια αυτά να έχει το φαγητό και το νερό του, για να φάει και να πιει όταν πεινάσει και όταν διψάσει στο δρόμο. Μπορεί όμως, να έχει τα σακούλια για να μαζεύει το φως του ήλιου. Τα σακούλια είναι από χαρτί και είναι ανοιχτά από πίσω, για να μπαίνει το φως του ήλιου, γιατί ο ήλιος ακολουθεί τον ποδηλάτη. Όταν πάει στο σπίτι του θα κλείσει τα σακούλια και θα τα βάλει πάνω στο τραπέζι και έτσι θα έχει φως. 

Ίσως να μην είναι σακούλια, αλλά να είναι το μπουφάν του που σηκώθηκε όπως τρέχει με το ποδήλατο...

Ο άντρας αυτός, ο ποδηλάτης, είναι λυπημένος, γιατί δε θέλει να πηγαίνει άλλο σε δύσκολα σημεία. Είναι γυμνασμένος, αλλά κουράζεται αρκετά. Φαίνεται πως κουράστηκε και δεν έχει αυτοκίνητο, ούτε ένα μηχανάκι. Του αρέσει το ποδήλατό του, αλλά ήθελε να έχει και ένα αυτοκίνητο. Είναι κουρασμένος, επειδή έχει κάνει πάρα πολύ δρόμο με το ποδήλατο και αυτό το δρόμο τον κάνει κάθε μέρα. 

Μπορεί βέβαια, να είναι λίγο κουρασμένος τώρα, αλλά είναι και χαρούμενος, γιατί του αρέσει το ποδήλατό του επειδή είναι γρήγορο και δυνατό και επειδή ξέρει ότι με το ποδήλατο γυμνάζεται. 

Α! είναι ένας τσολιάς! Ο αέρας σήκωσε τη φουστανέλα του όπως τρέχει με το ποδήλατό του. Και η φουστανέλα του δε φαίνεται πολύ άσπρη, επειδή είναι βραδάκι. Είναι στην Ελλάδα ο τσολιάς αυτός και η δουλειά του είναι να φυλάει την Ακρόπολη! Κάνει αυτή τη δουλειά επειδή είναι πολύ δυνατός και γυμνασμένος. Τώρα έχει φύγει από τη δουλειά του και γυρίζει κουρασμένος στο σπίτι του. Η Ακρόπολη είναι πίσω του, κάτω από τον ήλιο. Είναι χαρούμενος γιατί του αρέσει η δουλειά του. Δεν αφήνει κανένα να κάνει κακό στην Ελλάδα. Θα ήθελε να είχε ένα αυτοκίνητο, αλλά ξέρει ότι με το ποδήλατο δε μολύνει την ατμόσφαιρα της Ελλάδας και της Αθήνας που έχει πολλά, χιλιάδες αυτοκίνητα. Δε μολύνει ούτε την Ακρόπολη, που έχει αυτές τις άσπρες κολόνες, τις τεράστιες, και τις πανέμορφες κοπέλες από μάρμαρο! 

Κωνσταντίνος Σ., Μάνος, Κωνσταντίνος Μ., Εφραίμ, Μαρία-Χριστίνα, Μάριος, Αριάδνη

Ζωγραφίζουμε το δικό μας ποδήλατο